Ο μαθητής της τάξης μας, Νεκτάριος, μας έφερε ένα τόξο για να δείξουμε τη δυναμική ενέργεια στη Φυσική. Φυσικά βρήκαμε ευκαιρία για παιχνίδι στην αυλή του σχολείου.
Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011
Πείραμα Φυσικής
Οι μαθητές Γιούργκεν, Ελπίδα, Πάρης και Χαρά κατασκευάζουν ένα ηλεκτρικό κύκλωμα, χρησιμοποιώντας υλικά του σχολείου.
Πείραμα Φυσικής
Ο μαθητής Παναγιώτης, κατασκεύασε μόνος του ένα κύκλωμα φτιαγμένο από ξύλο, καλώδια, καρφιά, μία λάμπα και μία μαπαταρία. Παρακάτω μας δείχνει πώς λειτουργεί.
Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011
Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011
Το παλάτι του Μαγίστρου
Πριν από λίγες μέρες ο κύριος μας ενημέρωσε πως την Πέμπτη θα πηγαίναμε μία εκπαιδευτική εκδρομή στο κάστρο του Μαγίστρου. Περιμέναμε πώς και πώς για να πάμε την πρώτη μας εκδρομή μέσα στον χρόνο!
Πήγαμε με τα πόδια και όταν φτάσαμε εκεί ήμασταν όλοι λίγο κουρασμένοι.Εκεί μας
περίμενε ο κύριος Χριστοδουλίδης που ήταν αρχαιολόγος και μας ξενάγησε στους χώρους του κάστρου.Είχαν πολύ ενδιαφέρον όλοι οι χώροι και μάθαμε για πολλά πράγματα που δεν ξέραμε.Μας έδωσαν επίσης και ενημερωτικά φυλλάδια.
Μετά ο κύριος μας άφησε να ξεκουραστούμε, να φάμε και να παίξουμε στην είσοδο του κάστρου. Αργότερα γυρίσαμε στο σχολείο και είπαμε τις εντυπώσεις μας απ' την εκδρομή. Εμένα μεγάλη εντύπωση μου έκανε το ότι η αρχαία Ρόδος είχε υδραγωγείο και αποχετεύσεις!!!
Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011
Το επίθετό μου
Ο παππούς του παππού μου όταν γεννήθηκε δεν γνώρισε τον πατέρα του γιατί είχε πάει στον πόλεμο και σκοτώθηκε.
Επειδή τον πατέρα του τον λέγανε Αλέξη ο πρόεδρος του χωριού το έγραψε στο ληξιαρχείο του χωριού με το επίθετο Αλεξόπουλος που σημαίνει το παιδί του Αλέξη. Έτσι κι εγώ ονομάζομαι Αλεξόπουλου.
Επειδή τον πατέρα του τον λέγανε Αλέξη ο πρόεδρος του χωριού το έγραψε στο ληξιαρχείο του χωριού με το επίθετο Αλεξόπουλος που σημαίνει το παιδί του Αλέξη. Έτσι κι εγώ ονομάζομαι Αλεξόπουλου.
ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΜΟΥ.
Κατά την τουρκοκρατία ο παππούς του παππού μου ήταν σιδεράς και οι Tούρκοι τον φώναζαν demircis που στα τούρκικα σημαίνει σιδεράς. Ετσι με το πέρασμα των χρόνων του έμεινε το όνομα Τεμερζής.
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011
ΕΠΙΘΕΤΟ
Mε λένε Θεοδώρα Καραπάνου!!!!! Φαντάζομαι ότι το επίθετο μου το πήρα από έναν πρόγονο μου που τον λέγανε Πάνο και που ήταν “καράς “.
Η λέξη αυτή στα τούρκικα σημαίνει μαύρος, αλλά στα αρβανίτικα δυνατός Έτσι τον φώναζαν ο καρά Πάνος και έμεινε σαν μια λέξη, δηλαδή Καραπάνος. Από τότε έχει μείνει σαν επίθετο της οικογένειας μου και εύχομαι να μείνει ακόμα για πολλούς αιώνες.
Η λέξη αυτή στα τούρκικα σημαίνει μαύρος, αλλά στα αρβανίτικα δυνατός Έτσι τον φώναζαν ο καρά Πάνος και έμεινε σαν μια λέξη, δηλαδή Καραπάνος. Από τότε έχει μείνει σαν επίθετο της οικογένειας μου και εύχομαι να μείνει ακόμα για πολλούς αιώνες.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΠΩΝΥΜΟΥ ΜΟΥ
Ο προ προ προ παππούς μου ήταν πάντοτε αφηρημένος και κανείς δεν ήξερε γιατί. Μπορεί να ήταν ερωτευμένος,να ήταν τρελός... Κανείς δεν ξέρει. Ότι και να του έλεγες, καλό ή κακό, αυτός απαντούσε:"καλά καλά". Του έλεγαν καλημέρα και απαντούσε καλά καλά. Άκουγε ένα παιδί να λέει, "χάλια ο καιρός σήμερα";και έλεγε "καλά καλά". Τον βλέπει ένας φίλος του στην ταβέρνα.Τον ρωτάει: από πότε έχεις να φας; Και του λέει καλά καλά.
-Άσε μας ρε Καλανδρώνη. Όλο καλά καλά, σε βαρεθήκαμε.
-Άσε μας ρε Καλανδρώνη. Όλο καλά καλά, σε βαρεθήκαμε.
Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011
ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ ΜΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΑΣ
Το επίθετο μου το πήρα από έναν πρόγονό μου που τον έλεγαν Αναστάσιο. Αυτός πολέμησε στην επανάσταση του 1821. Πολέμησε με πολύ πάθος για την ελληνική σημαία και έτσι όταν τελείωσε η επανάσταση φώναζε «ανάσταση», δηλαδή αναστήθηκε το έθνος, έφυγε το βάρος που είχε πάνω του.
Μετά από χρόνια, μια Κυριακή του Πάσχα, την ημέρα που αναστήθηκε ο Χριστός, σε βαθιά γεράματα πέθανε. Ύστερα όταν έλεγαν ιστορίες για το 1821 τον ονόμαζαν Αναστασά για όλα αυτά που είχαν συμβεί.
Tο Αναστασάς έμεινε από εκεί και περά σ όλους τους απογόνους του μέχρι τις μέρες μας.
Μετά από χρόνια, μια Κυριακή του Πάσχα, την ημέρα που αναστήθηκε ο Χριστός, σε βαθιά γεράματα πέθανε. Ύστερα όταν έλεγαν ιστορίες για το 1821 τον ονόμαζαν Αναστασά για όλα αυτά που είχαν συμβεί.
Tο Αναστασάς έμεινε από εκεί και περά σ όλους τους απογόνους του μέχρι τις μέρες μας.
Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011
Πώς πήρα το επώνυμο μου
Παλαιότερα υπήρχε ένας πρόγονος του πατέρα μου που δούλευε ως φοροεισπράκτορας και θα ξέρετε πως τα παλιά τα χρόνια οι φοροεισπράκτορες ονομάζονταν τελώνες.Όμως για να μην τον φωνάζουνε με το μεγάλο και παράξενο όνομα του,τον φωνάζανε με το επάγγελμα του.Το όνομα του επαγγέλματος αυτού έμεινε στην ιστορία,πέρασε από πολλές γενιές της οικογένειας μου και έφτασε στην δική μου οικογένεια.Έτσι το επίθετο μου είναι ΤΕΛΩΝΗ!!!
Πώς προέκυψε το επώνυμο Σακελλαρίδης
Το επίθετο της οικογένειας μου περίπου πριν 45 χρόνια ήταν Σακελλάρης .
Ο σακελλάρης είναι τίτλος για κάποιον που υπηρετούσε την εκκλησία και τα καθήκοντα του ήταν Τελετουργικά, Μοναστηριακά και Δικαστικά. Γύρω στο 1966 ο αδελφός του πατέρα του παππού μου άλλαξε σε δικαστήρια το επίθετο σε Σακελλαρίδης, γιατί μάλλον το θεωρούσε ποιο σπουδαίο ή κάτι άλλο που δεν γνωρίζουμε ακριβώς.
Και για αυτό τώρα έχω το επίθετο Σακελλαρίδης.
Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011
Η κρίση έφερε την παρεξήγηση....
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας λύκος που φορούσε ένα κόκκινο καπέλο προς τα πίσω λες και ήταν μάγκας. Αυτόν το δήθεν μάγκα τον έλεγαν Μιχάλη. Όμως υπήρχε και ένα γκρίζο κουνελάκι με φουντωτή ουρίτσα που το έλεγαν Πάρη.
Αυτοί δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά μια μέρα συναντήθηκαν στο πάρκο και άρχισαν να παίζουν και να γελούν. Από εκείνη τη μέρα έγιναν κολλητοί.
Αυτοί όταν μεγάλωσαν, έφυγαν από τους γονείς τους, όπως και κάθε ζώο. Αφού έφυγαν από τους γονείς τους, έπρεπε κάπως να ζήσουν. Για αυτό άνοιξαν μία επιχείρηση. Όμως λόγο της οικονομικής κρίσης, οι δουλειές τους δεν πήγαν καλά ,με αποτέλεσμα να μην έχουν χρήματα για να αγοράσουν φαγητό. Εκείνο το σκοτεινό βράδυ ο Πάρης το μικρόσωμο λαγουδάκι το έσκασε!!! Όταν ξύπνησε ο πεινασμένος Μιχάλης απόρησε γιατί δεν έβρισκε το φίλο του.
Οι κάτοικοι του δάσους, όταν το έμαθαν νόμιζαν ότι τον έφαγε ! Όμως όταν το έμαθε ο Ελέφαντας o Φάνης, ο Δήμαρχος της πόλης, σκεπτόταν φορώντας τα γυαλιά του το τι έπρεπε να γίνει. Αποφάσισε να στείλε πέντε σοβαρές ντετέκτιβ για να το ερευνήσουν. Αυτές ήτανε όλες προβατάκια, αλλά δεν ήταν κανονικά προβατάκια, όλες είχαν από έναν άσσο στο μανίκι τους. Το πρώτο προβατάκι το έλεγαν Ελευθερία και είχε ένα κραγιόν που έριχνε λέιζερ, το δεύτερο προβατάκι το έλεγαν Ελπίδα και είχε γυαλιά που έβλεπαν μέσα από τους τοίχους, το τρίτο το έλεγαν Θεοδώρα που είχε μία κολόνια που μόλις ψεκαζόταν κάποιος με αυτήν έπεφτε ξερός κάτω, το τέταρτο το έλεγαν Χαρά και είχε ένα καθρεφτάκι που όποιος κοιταζόταν με αυτό γινόταν πέτρα. Και το τελευταίο το έλεγαν Δέσποινα, αυτό δεν είχε τίποτα αλλά ήταν άσσος στο καράτε. Αυτές παρόλο που ήταν πολύ καλές ντετέκτιβ δεν κατάφεραν να βρουν κανένα στοιχείο για την εξαφάνιση του Πάρη.
Μέχρι που μία μέρα πέντε μικρά ποντικάκια που το πρώτο το έλεγαν Γιώργο και μαζί με το δεύτερο που το έλεγαν Νεκτάριο ήταν οι πιο δυνατοί. Το τρίτο το έλεγαν Σταμάτη που ήταν ο πιο γρήγορος, το τέταρτο το έλεγαν Γιάννη, ο γελωτοποιός της πεντάδας και το πέμπτο το έλεγαν Νίκο που ήταν το πιο μικρόσωμο ποντίκι και μπορούσε να μπει όπου ήθελε. Πήγαν να μιλήσουν στο Φάνη τον Ελέφαντα. Όμως επειδή ήταν μικροί και είχαν λεπτή φωνή δεν τους έβλεπε ούτε τους άκουγε. Όμως η τύχη ήταν με το μέρος τους. Από εκεί περνούσαν δύο πανύψηλες καμηλοπαρδάλεις που η πρώτη λεγόταν Φρόσω και η δεύτερη Στέλλα. Αυτές τους ανέβασαν στα κεφάλια τους έτσι ώστε να τους βλέπει.
Αυτά τα ποντίκια είπαν στον Φάνη ότι το πιο πιθανό για την εξαφάνιση του Πάρη ήταν αυτό που είπαν οι κάτοικοι ότι τον έφαγε ο Μιχάλης! Αυτός πίστεψε τους ποντικούς και αφού το σκέφτηκε καλά αποφάσισε να τον καταδικάσει με αποκεφαλισμό.
Λίγο μετά, εκείνη τη στιγμή που το μαχαίρι πήγε να ακουμπήσει πάνω στον λαιμό του Μιχάλη ακούστηκε μια φωνή! Ήταν τρία γατάκια που το πρώτο το έλεγαν Φωτεινή, το δεύτερο Ραφαέλα και το τρίτο Μαρία. Αυτές είπαν πως έρχονται από το PET SHOP. Ακόμα είπαν ότι δεν τον έφαγε ο Μιχάλης αλλά είχε πάει στο PET SHOP για να τον πιάσουν ,να τον πουλήσουν και μετά να του δίνει φαγητό το αφεντικό του και έτσι ακριβώς έγινε. Τώρα τρώει φαγητό από το αφεντικό του τον κ. Φώτη!
Αυτοί δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά μια μέρα συναντήθηκαν στο πάρκο και άρχισαν να παίζουν και να γελούν. Από εκείνη τη μέρα έγιναν κολλητοί.
Αυτοί όταν μεγάλωσαν, έφυγαν από τους γονείς τους, όπως και κάθε ζώο. Αφού έφυγαν από τους γονείς τους, έπρεπε κάπως να ζήσουν. Για αυτό άνοιξαν μία επιχείρηση. Όμως λόγο της οικονομικής κρίσης, οι δουλειές τους δεν πήγαν καλά ,με αποτέλεσμα να μην έχουν χρήματα για να αγοράσουν φαγητό. Εκείνο το σκοτεινό βράδυ ο Πάρης το μικρόσωμο λαγουδάκι το έσκασε!!! Όταν ξύπνησε ο πεινασμένος Μιχάλης απόρησε γιατί δεν έβρισκε το φίλο του.
Οι κάτοικοι του δάσους, όταν το έμαθαν νόμιζαν ότι τον έφαγε ! Όμως όταν το έμαθε ο Ελέφαντας o Φάνης, ο Δήμαρχος της πόλης, σκεπτόταν φορώντας τα γυαλιά του το τι έπρεπε να γίνει. Αποφάσισε να στείλε πέντε σοβαρές ντετέκτιβ για να το ερευνήσουν. Αυτές ήτανε όλες προβατάκια, αλλά δεν ήταν κανονικά προβατάκια, όλες είχαν από έναν άσσο στο μανίκι τους. Το πρώτο προβατάκι το έλεγαν Ελευθερία και είχε ένα κραγιόν που έριχνε λέιζερ, το δεύτερο προβατάκι το έλεγαν Ελπίδα και είχε γυαλιά που έβλεπαν μέσα από τους τοίχους, το τρίτο το έλεγαν Θεοδώρα που είχε μία κολόνια που μόλις ψεκαζόταν κάποιος με αυτήν έπεφτε ξερός κάτω, το τέταρτο το έλεγαν Χαρά και είχε ένα καθρεφτάκι που όποιος κοιταζόταν με αυτό γινόταν πέτρα. Και το τελευταίο το έλεγαν Δέσποινα, αυτό δεν είχε τίποτα αλλά ήταν άσσος στο καράτε. Αυτές παρόλο που ήταν πολύ καλές ντετέκτιβ δεν κατάφεραν να βρουν κανένα στοιχείο για την εξαφάνιση του Πάρη.
Μέχρι που μία μέρα πέντε μικρά ποντικάκια που το πρώτο το έλεγαν Γιώργο και μαζί με το δεύτερο που το έλεγαν Νεκτάριο ήταν οι πιο δυνατοί. Το τρίτο το έλεγαν Σταμάτη που ήταν ο πιο γρήγορος, το τέταρτο το έλεγαν Γιάννη, ο γελωτοποιός της πεντάδας και το πέμπτο το έλεγαν Νίκο που ήταν το πιο μικρόσωμο ποντίκι και μπορούσε να μπει όπου ήθελε. Πήγαν να μιλήσουν στο Φάνη τον Ελέφαντα. Όμως επειδή ήταν μικροί και είχαν λεπτή φωνή δεν τους έβλεπε ούτε τους άκουγε. Όμως η τύχη ήταν με το μέρος τους. Από εκεί περνούσαν δύο πανύψηλες καμηλοπαρδάλεις που η πρώτη λεγόταν Φρόσω και η δεύτερη Στέλλα. Αυτές τους ανέβασαν στα κεφάλια τους έτσι ώστε να τους βλέπει.
Αυτά τα ποντίκια είπαν στον Φάνη ότι το πιο πιθανό για την εξαφάνιση του Πάρη ήταν αυτό που είπαν οι κάτοικοι ότι τον έφαγε ο Μιχάλης! Αυτός πίστεψε τους ποντικούς και αφού το σκέφτηκε καλά αποφάσισε να τον καταδικάσει με αποκεφαλισμό.
Λίγο μετά, εκείνη τη στιγμή που το μαχαίρι πήγε να ακουμπήσει πάνω στον λαιμό του Μιχάλη ακούστηκε μια φωνή! Ήταν τρία γατάκια που το πρώτο το έλεγαν Φωτεινή, το δεύτερο Ραφαέλα και το τρίτο Μαρία. Αυτές είπαν πως έρχονται από το PET SHOP. Ακόμα είπαν ότι δεν τον έφαγε ο Μιχάλης αλλά είχε πάει στο PET SHOP για να τον πιάσουν ,να τον πουλήσουν και μετά να του δίνει φαγητό το αφεντικό του και έτσι ακριβώς έγινε. Τώρα τρώει φαγητό από το αφεντικό του τον κ. Φώτη!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)