Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας λύκος που φορούσε ένα κόκκινο καπέλο προς τα πίσω λες και ήταν μάγκας. Αυτόν το δήθεν μάγκα τον έλεγαν Μιχάλη. Όμως υπήρχε και ένα γκρίζο κουνελάκι με φουντωτή ουρίτσα που το έλεγαν Πάρη.
Αυτοί δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά μια μέρα συναντήθηκαν στο πάρκο και άρχισαν να παίζουν και να γελούν. Από εκείνη τη μέρα έγιναν κολλητοί.
Αυτοί όταν μεγάλωσαν, έφυγαν από τους γονείς τους, όπως και κάθε ζώο. Αφού έφυγαν από τους γονείς τους, έπρεπε κάπως να ζήσουν. Για αυτό άνοιξαν μία επιχείρηση. Όμως λόγο της οικονομικής κρίσης, οι δουλειές τους δεν πήγαν καλά ,με αποτέλεσμα να μην έχουν χρήματα για να αγοράσουν φαγητό. Εκείνο το σκοτεινό βράδυ ο Πάρης το μικρόσωμο λαγουδάκι το έσκασε!!! Όταν ξύπνησε ο πεινασμένος Μιχάλης απόρησε γιατί δεν έβρισκε το φίλο του.
Οι κάτοικοι του δάσους, όταν το έμαθαν νόμιζαν ότι τον έφαγε ! Όμως όταν το έμαθε ο Ελέφαντας o Φάνης, ο Δήμαρχος της πόλης, σκεπτόταν φορώντας τα γυαλιά του το τι έπρεπε να γίνει. Αποφάσισε να στείλε πέντε σοβαρές ντετέκτιβ για να το ερευνήσουν. Αυτές ήτανε όλες προβατάκια, αλλά δεν ήταν κανονικά προβατάκια, όλες είχαν από έναν άσσο στο μανίκι τους. Το πρώτο προβατάκι το έλεγαν Ελευθερία και είχε ένα κραγιόν που έριχνε λέιζερ, το δεύτερο προβατάκι το έλεγαν Ελπίδα και είχε γυαλιά που έβλεπαν μέσα από τους τοίχους, το τρίτο το έλεγαν Θεοδώρα που είχε μία κολόνια που μόλις ψεκαζόταν κάποιος με αυτήν έπεφτε ξερός κάτω, το τέταρτο το έλεγαν Χαρά και είχε ένα καθρεφτάκι που όποιος κοιταζόταν με αυτό γινόταν πέτρα. Και το τελευταίο το έλεγαν Δέσποινα, αυτό δεν είχε τίποτα αλλά ήταν άσσος στο καράτε. Αυτές παρόλο που ήταν πολύ καλές ντετέκτιβ δεν κατάφεραν να βρουν κανένα στοιχείο για την εξαφάνιση του Πάρη.
Μέχρι που μία μέρα πέντε μικρά ποντικάκια που το πρώτο το έλεγαν Γιώργο και μαζί με το δεύτερο που το έλεγαν Νεκτάριο ήταν οι πιο δυνατοί. Το τρίτο το έλεγαν Σταμάτη που ήταν ο πιο γρήγορος, το τέταρτο το έλεγαν Γιάννη, ο γελωτοποιός της πεντάδας και το πέμπτο το έλεγαν Νίκο που ήταν το πιο μικρόσωμο ποντίκι και μπορούσε να μπει όπου ήθελε. Πήγαν να μιλήσουν στο Φάνη τον Ελέφαντα. Όμως επειδή ήταν μικροί και είχαν λεπτή φωνή δεν τους έβλεπε ούτε τους άκουγε. Όμως η τύχη ήταν με το μέρος τους. Από εκεί περνούσαν δύο πανύψηλες καμηλοπαρδάλεις που η πρώτη λεγόταν Φρόσω και η δεύτερη Στέλλα. Αυτές τους ανέβασαν στα κεφάλια τους έτσι ώστε να τους βλέπει.
Αυτά τα ποντίκια είπαν στον Φάνη ότι το πιο πιθανό για την εξαφάνιση του Πάρη ήταν αυτό που είπαν οι κάτοικοι ότι τον έφαγε ο Μιχάλης! Αυτός πίστεψε τους ποντικούς και αφού το σκέφτηκε καλά αποφάσισε να τον καταδικάσει με αποκεφαλισμό.
Λίγο μετά, εκείνη τη στιγμή που το μαχαίρι πήγε να ακουμπήσει πάνω στον λαιμό του Μιχάλη ακούστηκε μια φωνή! Ήταν τρία γατάκια που το πρώτο το έλεγαν Φωτεινή, το δεύτερο Ραφαέλα και το τρίτο Μαρία. Αυτές είπαν πως έρχονται από το PET SHOP. Ακόμα είπαν ότι δεν τον έφαγε ο Μιχάλης αλλά είχε πάει στο PET SHOP για να τον πιάσουν ,να τον πουλήσουν και μετά να του δίνει φαγητό το αφεντικό του και έτσι ακριβώς έγινε. Τώρα τρώει φαγητό από το αφεντικό του τον κ. Φώτη!
Αυτοί δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά μια μέρα συναντήθηκαν στο πάρκο και άρχισαν να παίζουν και να γελούν. Από εκείνη τη μέρα έγιναν κολλητοί.
Αυτοί όταν μεγάλωσαν, έφυγαν από τους γονείς τους, όπως και κάθε ζώο. Αφού έφυγαν από τους γονείς τους, έπρεπε κάπως να ζήσουν. Για αυτό άνοιξαν μία επιχείρηση. Όμως λόγο της οικονομικής κρίσης, οι δουλειές τους δεν πήγαν καλά ,με αποτέλεσμα να μην έχουν χρήματα για να αγοράσουν φαγητό. Εκείνο το σκοτεινό βράδυ ο Πάρης το μικρόσωμο λαγουδάκι το έσκασε!!! Όταν ξύπνησε ο πεινασμένος Μιχάλης απόρησε γιατί δεν έβρισκε το φίλο του.
Οι κάτοικοι του δάσους, όταν το έμαθαν νόμιζαν ότι τον έφαγε ! Όμως όταν το έμαθε ο Ελέφαντας o Φάνης, ο Δήμαρχος της πόλης, σκεπτόταν φορώντας τα γυαλιά του το τι έπρεπε να γίνει. Αποφάσισε να στείλε πέντε σοβαρές ντετέκτιβ για να το ερευνήσουν. Αυτές ήτανε όλες προβατάκια, αλλά δεν ήταν κανονικά προβατάκια, όλες είχαν από έναν άσσο στο μανίκι τους. Το πρώτο προβατάκι το έλεγαν Ελευθερία και είχε ένα κραγιόν που έριχνε λέιζερ, το δεύτερο προβατάκι το έλεγαν Ελπίδα και είχε γυαλιά που έβλεπαν μέσα από τους τοίχους, το τρίτο το έλεγαν Θεοδώρα που είχε μία κολόνια που μόλις ψεκαζόταν κάποιος με αυτήν έπεφτε ξερός κάτω, το τέταρτο το έλεγαν Χαρά και είχε ένα καθρεφτάκι που όποιος κοιταζόταν με αυτό γινόταν πέτρα. Και το τελευταίο το έλεγαν Δέσποινα, αυτό δεν είχε τίποτα αλλά ήταν άσσος στο καράτε. Αυτές παρόλο που ήταν πολύ καλές ντετέκτιβ δεν κατάφεραν να βρουν κανένα στοιχείο για την εξαφάνιση του Πάρη.
Μέχρι που μία μέρα πέντε μικρά ποντικάκια που το πρώτο το έλεγαν Γιώργο και μαζί με το δεύτερο που το έλεγαν Νεκτάριο ήταν οι πιο δυνατοί. Το τρίτο το έλεγαν Σταμάτη που ήταν ο πιο γρήγορος, το τέταρτο το έλεγαν Γιάννη, ο γελωτοποιός της πεντάδας και το πέμπτο το έλεγαν Νίκο που ήταν το πιο μικρόσωμο ποντίκι και μπορούσε να μπει όπου ήθελε. Πήγαν να μιλήσουν στο Φάνη τον Ελέφαντα. Όμως επειδή ήταν μικροί και είχαν λεπτή φωνή δεν τους έβλεπε ούτε τους άκουγε. Όμως η τύχη ήταν με το μέρος τους. Από εκεί περνούσαν δύο πανύψηλες καμηλοπαρδάλεις που η πρώτη λεγόταν Φρόσω και η δεύτερη Στέλλα. Αυτές τους ανέβασαν στα κεφάλια τους έτσι ώστε να τους βλέπει.
Αυτά τα ποντίκια είπαν στον Φάνη ότι το πιο πιθανό για την εξαφάνιση του Πάρη ήταν αυτό που είπαν οι κάτοικοι ότι τον έφαγε ο Μιχάλης! Αυτός πίστεψε τους ποντικούς και αφού το σκέφτηκε καλά αποφάσισε να τον καταδικάσει με αποκεφαλισμό.
Λίγο μετά, εκείνη τη στιγμή που το μαχαίρι πήγε να ακουμπήσει πάνω στον λαιμό του Μιχάλη ακούστηκε μια φωνή! Ήταν τρία γατάκια που το πρώτο το έλεγαν Φωτεινή, το δεύτερο Ραφαέλα και το τρίτο Μαρία. Αυτές είπαν πως έρχονται από το PET SHOP. Ακόμα είπαν ότι δεν τον έφαγε ο Μιχάλης αλλά είχε πάει στο PET SHOP για να τον πιάσουν ,να τον πουλήσουν και μετά να του δίνει φαγητό το αφεντικό του και έτσι ακριβώς έγινε. Τώρα τρώει φαγητό από το αφεντικό του τον κ. Φώτη!
Μπράβο Παναγιώτη. Εξαιρετική ιστορία, στην οποία εμπλέκεις όλα τα παιδιά της τάξης και βέβαια δεν ξέχασες και το δάσκαλο. Συγχαρητήρια και περιμένουμε και άλλες εξίσου ωραίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλειο μπράβο
ΑπάντησηΔιαγραφή